Seter Irlandzki

Dogger

Seter irlandzki

Jedna z ras psów, należąca do grupy wyżłów w sekcji wyżłów brytyjskich i irlandzkich, w typie seterów. Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy.

Seter irlandzki jest kojarzony z Irlandią, jednak wywodzi się z Francji, Hiszpanii oraz Macedonii. Pochodzi od długowłosego spaniela i powstał w wyniku skrzyżowania irlandzkiego spaniela wodnego z seterem angielskim, springer spanielem i pointerierem. W pierwszym okresie rozwoju rasy nie przywiązywano wagi do koloru, lecz zwracano przed wszystkim uwagę na właściwości myśliwskie.

Na początku XVII wieku równie popularne były psy o umaszczeniu białym, biało-czerwonym, biało-żółtym, nawet biało-czarnym, jak i czerwonym. Wszystkie były psami użytkowymi, myśliwskimi, przeszukującymi duże tereny w poszukiwaniu ptactwa. W 1866 utworzono w Anglii klub czerwonego setera irlandzkiego. Od 1882 dopuszczano na prezentację wystawową wyłącznie jednokolorowe, czerwone psy. Spowodowało to niemal całkowite wymarcie wariantu czerwono-białego. Pojedyncze egzemplarze przeżyły jednak i zostały zdefiniowane w ostatnich latach ponownie jako rasa seter irlandzki biało-czerwony. The Comittee of The Irish Red Setter Club w Dublinie, 29 marca 1885 roku przedstawił standard rasy setera irlandzkiego czerwonego.

Długa głowa i długa kufa, przy końcu lekko graniasta; głęboka klatka piersiowa.

Sierść jest koloru dojrzałego kasztana lub mahoniowa. Nie sfalowana, tworzy długie, gładkie frędzle; występują tzw.portki i pióro na ogonie.

Seter irlandzki jest psem rodzinnym, potrzebującym kontaktu z człowiekiem. Inteligentny i żywy potrzebuje zaspokojenia dużej potrzeby ruchu. Nieagresywny wobec obcych i innych zwierząt. Może sprawiać problemy w ułożeniu, przy braku odpowiedniej tresury może uciekać.

Setery to psy myśliwskie przeznaczone do intensywnej pracy podczas polowania na ptactwo jako psy wystawiające (legawce). Spośród seterów jest najlżejszy i najwyższy, dzięki temu najszybszy. Najdalej ze wszystkich okładający pole, przez to na polowaniu lepiej się sprawdzał przy koniu niż przy pieszym myśliwym.

Zdrowie i pielęgnacja
• przeciętna długość życia - 15 lat
• rasa ta jest podatna na dysplazję stawów biodrowych
• szczególną uwagę należy zwracać na higienę uszu - osady mogą być przyczyną stanów zapalnych.
• psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia, często tragicznego w skutkach skrętu żołądka

Źródło [link widoczny dla zalogowanych]